HOMILIA PRYMASA POLSKI APB. WOJCIECHA POLAKA NA MSZY ŚWIĘTEJ
SPRAWOWANEJ Z OKAZJI JUBILEUSZU
25-LECIA DIECEZJI EŁCKIEJ
Ełk, 8 czerwca 2017.
Oto idę, aby spełniać wolę Twoją, Boże (Hbr 10)
Najdostojniejszy Księże Biskupie Jerzy, Pasterzu Kościoła Ełckiego,
Drodzy Współbracia w Chrystusowym Kapłaństwie,
Biskupi i Prezbiterzy,
Osoby Życia Konsekrowanego,
Przedstawiciele życia publicznego,
Siostry i Bracia w Chrystusie Panu,
W swoim liście pasterskim ogłoszonym na początek nowego roku liturgicznego 2016/2017, wasz biskup Jerzy zapowiadając uroczystości jubileuszowe 25-lecia powstania diecezji ełckiej, zachęcał nas wszystkich, abyśmy spojrzeli z wdzięcznością w przeszłość, ale także patrząc z nadzieją w teraźniejszość i przyszłość, modlili się i czynili wszystko, by ten czas przyczynił się do tego, aby Chrystus Pan bardziej stawał się obecny wśród nas. Dobrze się więc dzisiaj składa, że na dzień wdzięczności za ustanowienie waszej diecezji, na dzień obchodów jubileuszowych 25-lecia jej istnienia wybraliście właśnie przypadające w tym roku 8 czerwca liturgiczne święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Jednocześnie dla Ełku i dla nowopowstałej diecezji ten dzień na zawsze pozostanie szczególnie związany z osobą świętego Jana Pawła II, który przed osiemnastu laty, i to znów dokładnie 8 czerwca, nawiedził waszą diecezję i sprawował tutaj uroczystą Eucharystię. Zwołani przez obecnego biskupa diecezji ełckiej, przybyliśmy zatem na tę wspólną modlitwę, aby wyrazić Bogu wdzięczność za tych wszystkich, którzy od początku Ełckiego Kościoła, odważnie i z oddaniem podjęli Chrystusowe wezwanie: Oto idę, aby spełniać wolę Twoją. Niewątpliwie, jest wśród nich najpierw pierwszy biskup ełcki Wojciech, późniejszy arcybiskup metropolita warmiński, a także jego niestrudzony następca śp. biskup Edward. Jest obecny pasterz waszej diecezji biskup Jerzy. Są liczne zastępy kapłanów, od tych pierwszych 171 sprzed dwudziestu pięciu laty, którzy wraz z 28 zakonnikami rozpoczęli wówczas kapłańską posługę i pracę duszpasterską w nowym Ełckim Kościele. Są osoby życia konsekrowanego, zgromadzenia zakonne żeńskie i męskie, które od początku istnienia nowej diecezji włączyły się w misję ewangelizacyjną podejmowaną dla dobra tego właśnie diecezjalnego Kościoła. I są także ci wszyscy wierni świeccy, kobiety i mężczyźni, młodzież i dzieci, którzy przed dwudziestu pięciu laty z dwóch odrębnych części, warmińskiej i łomżyńskiej, spotkali się w strukturach nowej diecezji i z nadzieją weszli w jej codzienne życie. Oto idę, aby spełniać wolę Twoją. Powtarzamy i my wszyscy, właśnie dzisiaj, właśnie po dwudziestu pięciu latach, te słowa z wdzięcznością w sercu i modlitwą. Diecezja Ełcka, to Boże dzieło, Kościół, który mieszka pośród synów i córek tej ziemi, wciąż przechowuje w swych sercach słowa świętego Jana Pawła II, którymi kończył homilię wygłoszoną tutaj, na tej ełckiej ziemi: odwagi! Życzę wam odwagi. Bóg jest z wami. Przyszłość należy do was. Zawsze z Chrystusem i Jego Matką, idźcie ku tej przyszłości. Idźcie ku tej przyszłości świadomi tych sił, jakie macie w sobie, w duszach i ciałach waszych. Idźcie więc ku przyszłości! Taki przecież był początek Kościoła, kiedy w dniu Pięćdziesiątnicy otworzyły się zamknięte drzwi Wieczernika, a pełni odwagi i entuzjazmu uczniowie wyszli z ukrycia, by głosić Ewangelię. Nie ma i nie może być bowiem innego Kościoła jak ten, który szeroko otwiera drzwi i wychodzi na spotkanie sióstr i braci, by życiem zaświadczyć o Chrystusie.
Umiłowani w Panu Siostry i Bracia! Kościół, zbudowany jest na świadectwie życia takich ludzi. Jest zbudowany na świadectwie życia i męczeństwa świętego Wojciecha i świętego Brunona, patronów waszej diecezji. To przecież także przez ich świadectwo sam Bóg sprawia, że Chrystus Pan bardziej staje się obecny wśród nas. Złączeni z Nim węzłem nadziei i miłości, a nade wszystko wiarą poświadczoną życiem, nasi święci patronowie uczą nas, że prawdziwa przyjaźń zobowiązuje. Nie jest bowiem nic nie znaczącym związkiem czy jakimś luźnym przekonaniem, które można tak łatwo zmienić lub odwołać. Jej ceną jest przecież męka, śmierć na krzyżu i krew przelana dla naszego zbawienia. Jej fundamentem jest wierność Tego, który jak kiedyś Abrahamowi, tak dziś nam, każdej i każdemu z nas, w Jezusie Chrystusie ofiaruje swe błogosławieństwo i obietnice sięgające nieba. Było to możliwe w życiu Abrahama, ponieważ droga, którą wybrał, była drogą zaufania. Gdy Abraham i Izaak przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz. Wy też wraz ze swoim biskupem ufnie przyszliście na to miejsce i, w pewnym sensie, zbudowaliście ołtarz nowej diecezji. Nie po to jednak, by składać na nim ofiary i całopalenia, ale żeby spełniać wolę Boga. W ten sposób może realizować się również obietnica, którą Bóg złożył Abrahamowi i jego potomkom: Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia takiego, jakie jest udziałem twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu. Bóg jest wierny swoim obietnicom. On bowiem sam złożył za nas siebie w ofierze i darował nam pełnię życia i szczęścia. Na mocy tej właśnie woli – jak potwierdził Autor Listu do Hebrajczyków – jesteśmy uświęceni przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze. Jesteśmy więc w Chrystusie obdarowani i uświęceni. Jesteśmy zbawieni i odkupieni. Jesteśmy zjednoczeni z Nim i między sobą. Jesteśmy razem w Chrystusowym Kościele wezwani, jak Jego uczniowie, by okazywać Bogu posłuszeństwo, by odpowiadać naszym życiem i całym sobą na Jego wezwanie, by czuwać i modlić się. Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe. Jeśli więc jakiekolwiek jubileusze mają sens i znaczenie, to tylko wtedy, kiedy stają się dowodem naszej wierności zobowiązaniom, naszej czujności i gotowości, w końcu naszego posłuszeństwa, zaufania i jedności. Aby tak żyć potrzebujemy Jego obecności. Potrzebujemy, by Chrystus Pan bardziej stawał się obecny wśród nas. Potrzebujemy więc wspólnoty, w której znajdziemy wsparcie w naszej drodze, i w której Jego obecność i Jego zbawcza miłość są naprawdę widzialne i dotykalne. Potrzebujemy też – jak przypomniał nam w swych katechezach środowych o chrześcijańskiej nadziei papież Franciszek – byśmy my sami byli dla innych nośnikami tej nadziei. W tym sensie możemy z niezachwianą pewnością powiedzieć, że Chrystus potrzebuje również nas. Zostańcie tu i czuwajcie ze Mną. To Duch Święty – jak mówił nam papież Franciszek – nie tylko sprawia, że jesteśmy w stanie żywić nadzieję, ale również być siewcami nadziei, abyśmy i my byli – jak On i dzięki Niemu – „paraklitami”, to znaczy pocieszycielami i obrońcami sióstr i braci. Siewcami nadziei. Chrześcijanin może siać gorycz, może siać obawę, ale to nie jest chrześcijańskie. Jeśli tak czynisz, to nie jesteś dobrym chrześcijaninem. Sieje nadzieję, rozsiewa olejek nadziei, sieje wonności nadziei, a nie kwas goryczy i beznadziei. I wtedy właśnie ukazuje, że Chrystus jest wśród nas! I wtedy właśnie potwierdza, że idzie z Nim i za Nim, budując Jego Kościół, tworząc wspólnotę tych, którzy w Nim pokładają całą swoją ufność i nadzieję. Trzeba nam zatem jeszcze raz usłyszeć: Zostańcie tu i czuwajcie ze Mną. Miejscem, które Bóg wskazał, w którym Chrystus was chce i potrzebuje, jest wasz Ełcki Kościół, wspólnota, która w tym miejscu i w tym czasie, jest wezwana, aby siać nadzieję. Albowiem i tutaj są przecież ludzie, którzy tej nadziei tak bardzo potrzebują.
Siostry i Bracia w Chrystusie Panu! Wśród wielu obrazów Kościoła jest i ten, który przypomina nam, że Kościół jest Oblubienicą Chrystusa, Bożego Baranka, za który On sam, Najwyższy i Wieczny Kapłan, złożył siebie samego w ofierze Ojcu Niebieskiemu. Chrystus bowiem – przypominał w swym Liście do Efezjan Apostoł Paweł – umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy obmyciem wodą, któremu towarzyszy słowo, aby osobiście stawić przed sobą Kościół jako chwalebny, nie mający skazy czy zmarszczki, czy czegoś podobnego, lecz, aby był święty i nieskalany. Najwyższy i Wieczny Kapłan, Jezus Chrystus, umiłował Kościół, oddając się całkowicie na krzyżu. Swoją ofiarą uświęcił więc swój Kościół. On sam sprawił, że jest z Nim nierozerwalnie zjednoczony. Kościół – jak mówił nam w jednej ze swych katechez papież Franciszek – nie jest bowiem jakimś stowarzyszeniem o charakterze socjalnym, kulturalnym bądź politycznym, lecz żywym ciałem, które idzie i działa w historii. Jest ciałem odkupionym drogocenną krwią Chrystusa. Jest ciałem, za które Chrystus wydał samego siebie i złożył na ołtarzu krzyża największą ofiarę. Nikt bowiem nie ma większej miłości, niż kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Jest żywym ciałem, w którym – jak to plastycznie ujął wspomniany papież – musimy pozostać złączeni w coraz silniejszy sposób z Jezusem Chrystusem. Albowiem jak dla życia ciała ważne jest, by krążyła w nim ożywcza limfa, tak i my musimy pozwolić, by działał w nas Chrystus, by Jego słowo było naszym przewodnikiem, by Jego eucharystyczna obecność nas posilała, ożywiała, by Jego miłość umacniała naszą miłość do bliźniego. Aby więc – jak prosił nas wasz biskup – Chrystus Pan bardziej stawał się pośród nas obecny. W życiu i misji Kościoła to właśnie ta obecność Chrystusa sprawia, że otwieramy się na Niego i na siebie nawzajem. Wciąż bowiem potrzeba – jak przypominał nam tutaj, w Ełku, święty Jan Paweł II – ludzi otwartych na przyjęcie prawdy i łaski, na wielkie sprawy Boże; ludzi o wielkim sercu, którzy nie zachwycili się blaskami tego świata i nie pozwalają, aby one zawładnęły ich sercami. Potrzeba więc ludzi, którzy żyją w świadomości, że są obdarowani przez Boga nieustannie i bez końca. Potrzeba więc osób wrażliwych na Jezusa, ale także gotowych do służenia bliźnim. Potrzeba wciąż takich ludzi – jak mówił nam przed osiemnastu laty, tutaj, w Ełku Jan Paweł II – którzy zdolni będą wychodzić ze swojego egoistycznego „bycia dla siebie” i zwracać się ku innym, czując w swym życiu prawdziwie potrzebę „bycia dla innych”, bycia dla współsióstr i współbraci. Kościół więc jest i musi być zawsze takim miejscem, w którym kształtują się serca i sumienia takich właśnie ludzi. Są to ludzie, którzy wierni Bogu jak Abraham, zdolni swym życiem potwierdzać, że ich autentyczną radością jest pełnić wolę Bożą. Prawdziwe doświadczenie Kościoła – jak tłumaczył w swym tegorocznym orędziu ludziom młodym papież Franciszek – nie jest bowiem jak flashmob, w którym ludzie wyznaczają sobie spotkanie przeprowadzają krótkotrwałe zdarzenie, a potem każdy idzie w swoją stronę. Kościół nosi w sobie długą tradycję, która jest przekazywana z pokolenia na pokolenie, jednocześnie ubogacając się doświadczeniem każdej konkretnej osoby. I odnosząc to wprawdzie do wszystkich młodych, ale my możemy odnieść to dziś również do waszej, wciąż przecież jeszcze młodej diecezji, świętującej swój jubileusz, papież dodawał: w ten właśnie sposób wasza historia znajduje już swoje miejsce w obrębie historii Kościoła.
Umiłowani w Panu, Siostry i Bracia! Dwadzieścia pięć lat wspólnej drogi, to niewątpliwie ważny i istotny etap. Dwadzieścia pięć lat życia wspólnoty Kościoła to czas odważnego budowania jego podstawowych struktur, przygotowywania duchownych i świeckich do podjęcia bieżących zadań i wypełniania misji ewangelizacyjnej. Dwadzieścia pięć lat wspólnych już doświadczeń, pokonywania pojawiających się w drodze trudności i podejmowania nowych wyzwań. To czas prób lepszego odkrywania i zrozumienia zamysłu Bożego, a nade wszystko codziennego, uważnego wsłuchiwania się w to, co Duch mówi do Kościoła. Ożywieni ubiegłorocznym jubileuszem 1050-lecia chrześcijaństwa na polskiej ziemi i wdzięczni za dwudziestopięciolecie młodego Kościoła, który jest w Ełku, za psalmistą powtarzamy: sprawiedliwości Twej nie kryłem w głębi serca, głosiłem Twoją wierność i pomoc, Nie taiłem Twej łaski ani Twej wierności, albowiem radością jest dla mnie pełnić Twoją wolę, mój Boże, a prawo Twoje niech mieszka w mym sercu. Amen.
KOMUNIKAT PRZEWODNICZĄCEGO KOMISJI EPISKOPATU POLSKI DS. MISJI NA II NIEDZIELĘ WIELKIEGO POSTU
„GDZIE MISJONARZE – TAM NADZIEJA”
Umiłowani w Chrystusie Panu Kapłani,
Siostry i Bracia!
W II niedzielę Wielkiego Postu, zwaną „Ad Gentes” od lat wspieramy modlitwą i ofiarami misjonarki i misjonarzy z Polski, którzy posługują na wszystkich kontynentach. Jest to bowiem Dzień Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami. W tym roku duszpasterskim, przeżywanym pod hasłem: „Idźcie i głoście”, odnawiamy swą świadomość, że w tajemnicy chrztu św. staliśmy się uczniami-misjonarzami i umacniamy się we wspólnym nam wszystkim powołaniu misyjnym.
Naszej modlitwie i refleksji misyjnej towarzyszy hasło: „Gdzie misjonarze – tam nadzieja”. Widzimy, że w świecie ujawnia się wiele zła. Media nieustannie informują o aktach przemocy, nienawiści, niesprawiedliwości społecznej, deptaniu godności i praw ubogich i słabych. W wielu krajach misyjnych śmiertelne żniwo zbierają choroby, klęski żywiołowe oraz brak dostępu do żywności i wody pitnej. Świat bezradnie dostrzega te problemy, jednak brakuje mu determinacji do podjęcia stanowczej walki. Wielu ludzi w obliczu tych nieszczęść odczuwa niepokój i pogrąża się w apatii i bezwoli. Jednak nie wszyscy patrzą bezradnie na rozlewające się zło. W ubogich krajach Afryki, Ameryki Łacińskiej, Azji i Oceanii misjonarki i misjonarze z Polski głoszą Dobrą Nowinę o zbawieniu oraz niosą ofiarną pomoc potrzebującym. Tam, gdzie docierają, odradza się i umacnia nadzieja. Są oni „dobrzy, jak chleb”, jakby napisał św. Brat Albert, dzieląc się tym, co posiadają. Służą chorym, samotnym, opuszczonym dzieciom, ubogim rodzinom i osobom samotnym. Prowadzą szkoły i przedszkola dając możliwość zdobycia wykształcenia i zawodu. Są solidarni z uciekinierami i uchodźcami, ofiarami prześladowań za wiarę, przemocy i niesprawiedliwości. Polscy misjonarze nie lękają się wchodzić w trudną rzeczywistość i ją zmieniać. Swą modlitwą, pracą i cierpieniem budzą nadzieję na lepszą przyszłość tych, którzy zdają się być jej całkowicie pozbawieni.
Z głębi serca wyrażam głęboką wdzięczność wszystkim duszpasterzom i wiernym za pomoc duchową i materialną przekazywaną z wielką hojnością i zaangażowaniem naszym misjonarkom i misjonarzom, a chorym za ofiarowanie swych cierpień w intencji misji. Dziękuję mediom za informowanie o misjach. Wasza pomoc sprawia, że na krańcach świata głoszona jest Ewangelia i powstają nowe wspólnoty uczniów Chrystusa.
Proszę, abyście nie ustawali w wysiłkach na rzecz misji. Wesprzyjcie je dziś ofiarą do puszek oraz wysyłając sms-a na numer 72 032 o treści „Misje”. Dołączcie do darczyńców misji poprzez wpłatę na konto Dzieła Pomocy „Ad Gentes”. W ubiegłym roku Dzieło zrealizowało 160 ważnych projektów ewangelizacyjnych, medycznych, edukacyjnych i charytatywnych w najuboższych krajach misyjnych. Bądźcie wraz z misjonarzami tymi, którzy czyniąc dobro w świecie, są siewcami nadziei.
W imieniu polskich misjonarek i misjonarzy oraz własnym zapewniam o modlitwie i wdzięczności za Waszą troskę o misje i pomoc.
Z serca wszystkim błogosławię: w Imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
+ Bp Jerzy Mazur SVD
Przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji
List pasterski Biskupa Ełckiego na I Niedzielę Adwentu 2016 roku
List pasterski Biskupa Ełckiego na I Niedzielę Adwentu 2016 roku
Siostry i Bracia, Umiłowani Diecezjanie!
- Rozpoczynamy kolejny Adwent w naszym życiu, będący radosnym oczekiwaniem na przyjście Chrystusa. O tym oczekiwaniu na Zbawcę przypominają nam adwentowe znaki: kolor fioletowy szat liturgicznych, wieniec adwentowy i świeca roratnia symbolizująca czuwanie Maryi oraz Jej „fiat”. Dzisiejsza liturgia zachęca nas do szczególnej modlitwy i czuwania. Jezus mówi: Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie (Mt 24,42). Czuwajcie!, aby ten czas – jak dla Maryi i Józefa od chwili Zwiastowania – był radosnym wyczekiwaniem na narodziny Jezusa. Czuwajcie!, abyście nie pozwolili zniewolić się szatanowi i nie ulegli jego pokusom. W czuwaniu pamiętajmy o napomnieniu św. Pawła: Nadeszła dla was godzina powstania ze snu ( Rz 13,11).
Tą niedzielą rozpoczynamy również nowy rok duszpasterski pod hasłem: Idźcie i głoście…. Chrystusowy nakaz jest wielkim i nadal aktualnym poleceniem misyjnym, które Chrystus pozostawił całemu Kościołowi. Odkrywajmy na nowo, że wszyscy jesteśmy uczniami-misjonarzami powołanymi do świętości i działalności misyjnej.
W tym roku będziemy przeżywać jubileusze: 25-lecia erygowania diecezji ełckiej, 300-lecia koronacji Matki Bożej Jasnogórskiej, 100-lecia objawień Matki Bożej w Fatimie i 140-lecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Jubileusze są dobrą okazją, by z wdzięcznością i ufnością spojrzeć w przeszłość oraz na to, co nas czeka dzisiaj i w przyszłości.
- Idźcie i głoście… – mówi do nas Pan.
Słowa te wypowiedział Jezus do swoich uczniów, posyłając ich z misją głoszenia Dobrej Nowiny o zbawieniu. Tak, jak Jezus był posłany przez Ojca, tak też On posłał Apostołów, a dzisiaj nas posyła do wypełnienia szczególnej misji zbawienia człowieka. Tę misję Zbawiciela wypełnia dziś Kościół. Jest on wspólnotą ze swej natury misyjną, posłaną, by głosić słowo Boże i tworzyć wspólnoty uczniów. Kościół – zarówno jako wspólnota uczniów Chrystusa, jak i poszczególni ochrzczeni – jest powołany do dzielenia się wiarą w Chrystusa, jedynego Pana i dawcy życia wiecznego. Misja niesienia Chrystusa innym, aż po krańce ziemi, trwa nieprzerwanie od dwóch tysięcy lat. Cieszy nas to, że z każdym rokiem przybywa katolików na całym świecie. Jedynie
w Europie ich liczba się zmniejsza.
W minionym roku dziękowaliśmy za chrzest Polski, za misjonarzy, którzy przynieśli światło wiary na polską ziemię i zaszczepili ją w sercach naszych przodków. Ciesząc się skarbem Ewangelii, pamiętamy, że nadal pięć miliardów ludzi na świecie nie słyszało o Chrystusie. Świat współczesny nadal potrzebuje misjonarzy i misjonarek, którzy poniosą Dobrą Nowinę o zbawieniu aż po krańce ziemi, na współczesne peryferie świata.
Jezus Chrystus jasno mówi dziś do nas: Idźcie i głoście! Te słowa przynaglają nas do zaangażowania misyjnego. Jak nauczał św. Jan Paweł II, Kościół trzeciego tysiąclecia musi odzyskać swój misyjny zapał i umieścić nakaz misyjny Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie…”
w centrum swego działania duszpasterskiego.
Podobnie papież Franciszek wzywa Kościół, a więc nas, do rozpoczęcia nowego etapu ewangelizacji, do misji pełnej zapału i dynamizmu, naznaczonej ewangeliczną radością. Nowy etap ewangelizacji papież charakteryzuje jako misyjne wyjście, by dotrzeć na peryferie świata; wyruszenie w drogę, by stanowić wspólnotę uczniów podejmujących nowe inicjatywy.
Także Kościół ełcki jest wezwany do misyjnego wyjścia, do wyruszenia w drogę, do wyjścia na peryferie naszych parafii z Ewangelią Chrystusa i aż po krańce ziemi. Z zapałem misyjnym winien iść do potrzebujących światła Ewangelii, do tych, którzy zatracili smak wiary, żyjących na jej obrzeżach. Ma wyruszyć w drogę, aby być świadkiem Jezusa Chrystusa. Niech szczególnie niedziele wielkanocne będą takim wyjściem na ulice, na peryferie naszych miast i wiosek. Do tego wyjścia zachęcam wszystkich ochrzczonych, a członków różnych wspólnot, stowarzyszeń i ruchów katolickich proszę, by stali się organizatorami tej formy ewangelizacji w naszych miejscowościach.
Ten rok duszpasterski przeżywany pod hasłem: Idźcie i głoście jest wspaniałą okazją, abyśmy uświadomili sobie jeszcze bardziej, że Chrystusowy nakaz misyjny dotyczy każdego człowieka ochrzczonego, że jesteśmy wezwani do ewangelicznej odnowy i do misyjnego nawrócenia. Niech ten czas pomaga nam nieustannie wzbudzać, umacniać oraz odradzać zapał misyjny zarówno w rodzinach, jak i we wspólnotach parafialnych, zgromadzeniach zakonnych, stowarzyszeniach, wspólnotach i ruchach katolickich, wśród dzieci i młodzieży, dorosłych
i starszych. Na zakończenie każdej Mszy św. słyszymy słowa: Idźcie w pokoju Chrystusa. Nawiązują one do słów Chrystusa: Idźcie i głoście i są słowami posłania do ewangelizacji. Całym sercem włączmy się w ewangelizacyjny trud Kościoła. Bez względu na to, jakim powołaniem życiowym Bóg nas obdarzył, na mocy chrztu świętego wszyscy jesteśmy – jak uczy nas papież Franciszek – uczniami-misjonarzami (EG, 120).
W roku jubileuszowym pragniemy zorganizować I Kongres Misyjny Diecezji Ełckiej. Będą trzy stacje: stacja dziecięca – 1 czerwca, stacja młodzieżowa – 17 czerwca i stacja dorosłych –
21 października. Natomiast Niedziela Misyjna będzie niedzielą kongresową we wszystkich parafiach. Zachęcam duchownych i wiernych świeckich do zaangażowania się w przygotowywanie kongresu w duchu odpowiedzialności za nasz mandat misyjny. Niech planowany kongres misyjny rozbudzi świadomość, że każdy ochrzczony, który spotyka Boga, nie może milczeć o Nim i Jego miłości. Nie może zachować tego spotkania wyłącznie dla siebie. Dzielenie się wiarą
i doświadczeniem Boga należy do natury bycia chrześcijaninem.
Przyszłoroczna XXV pielgrzymka ełcka na Jasną Górę będzie miała charakter dziękczynienia za 25 lat diecezji, 100-lecie objawień fatimskich i 300-lecie koronacji obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej. Zapraszam na wspólne pielgrzymowanie oraz dziękczynienie 11 sierpnia na Jasnej Górze przed tronem Matki Bożej.
- „Bogu dziękujmy, ducha nie gaśmy” – jubileusz 25-lecia diecezji ełckiej.
Jubileuszowy rok przypomina wydarzenia sprzed 25 lat, kiedy św. Jan Paweł II bullą Totus Tuus Poloniae populus ustanowił nową organizację kościelną w naszej Ojczyźnie. W jej ramach powstała diecezja ełcka. Uczynił to po to, aby łatwiej było gromadzić lud Boży przy ołtarzu, ucząc go przy stole Słowa i przy stole Chleba radykalnego oddania się Miłości, Jezusowi Chrystusowi. Napisał wtedy: Niech ta zbawcza Chrystusowa obecność wyzwoli nowe energie w całym Ludzie Bożym. Niech zwiąże bardziej jeszcze posługę kapłańską i życie zakonne z powołaniem świeckich we wszystkich stanach i zawodach. Natomiast biskupi polscy napisali: Jesteśmy przekonani, że nowy administracyjny kształt diecezji w Polsce będzie skutecznym narzędziem nowej ewangelizacji
i duchowego odrodzenia religijno-moralnego Narodu na progu trzeciego tysiąclecia (List Biskupów, 12.03.1992).
Po 25 latach chcemy uczynić dobry rachunek sumienia, odpowiadając na pytanie: czy te zamierzenia Ojca Świętego i biskupów są realizowane? Możemy odpowiedzieć, że jesteśmy na drodze ich realizacji. W czasie jubileuszu popatrzmy z wdzięcznością w przeszłość i dziękujmy Bogu Trójjedynemu za wszelkie łaski, powtarzając za Maryją, Matką Kościoła, Patronką naszej diecezji: Pan Bóg uczynił wielkie rzeczy dla nas (por. Łk 1,49). Wyraźmy wdzięczność tym, którzy współtworzyli zręby nowej diecezji, nadali jej organizacyjny i duchowy kształt.
W roku jubileuszowym, patrząc z nadzieją w teraźniejszość i przyszłość, módlmy się
i czyńmy wszystko, by ten czas przyczyniał się do tego, aby Chrystus Pan bardziej stawał się obecny wśród nas. Niech tenże rok będzie obfity w dary Ducha Świętego, abyśmy mogli rozpoznawać wolę Bożą i wypełniać ją w naszym codziennym życiu. Niech Jego moc we wszystkich wiernych ciągle wyzwala nowe energie do wypełniania powołania do świętości i działalności misyjnej. Niech wśród katolików świeckich umocni się współodpowiedzialność za Kościół, a swoją misję realizują
w różnych wspólnotach, grupach i stowarzyszeniach istniejących w parafiach. Niech współpraca pomiędzy kapłanami, osobami konsekrowanymi oraz świeckimi katolikami stale się pogłębia
i pomaga nam w nowej ewangelizacji.
Będziemy przeżywać ten jubileusz na szczeblu diecezjalnym i parafialnym poprzez organizowanie sympozjów naukowych i spotkań modlitewno-dziękczynnych. Uroczystości jubileuszowe będą miały miejsce 25 marca w katedrze ełckiej. Pragnę zaprosić kapłanów
z delegacjami parafialnych rad duszpasterskich, osoby życia konsekrowanego i wszystkich wiernych. Natomiast główną uroczystość diecezjalnego dziękczynienia za 25 lat istnienia diecezji będziemy obchodzić 8 czerwca na placu Jana Pawła II w Ełku. Zapraszam wszystkich wiernych na te uroczystości, a program szczegółowy będzie przesłany w późniejszym czasie.
- A Moje Niepokalane Serce zatriumfuje – jubileusz 100-lecia objawień fatimskich.
Rocznica 100-lecia objawień w Fatimie to wspaniała okazja do uwielbienia Boga Trójjedynego za szczególny znak Jego miłości ukazany za pośrednictwem Maryi. Św. Jan Paweł II po zamachu na swoje życie tak wyraził się o orędziu fatimskim: Jeśli Kościół przyjął orędzie
z Fatimy, to przede wszystkim dlatego, że zawiera ono prawdę i wezwanie, które są w zasadniczej treści prawdą i wezwaniem samej Ewangelii. A mówiąc o znakach charakterystycznych dla XX wieku, powiedział: Fatima (…) pozwala nam dostrzec rękę Boga, przewidującego, opiekuńczego
i litościwego Ojca, także w XX wieku.
Świętowanie jubileuszu niech nam przypomni i uwrażliwi na orędzie fatimskie oraz stanie się okazją do uświadomienia sobie, iż prośby Pani Fatimskiej nie były wypowiadane na próżno, że Jej orędzie trwa nadal, wzywając nas do wprowadzenia go w życie, że ma istotny wpływ na wybory naszej drogi – jako Kościoła i ludzkości. Papież Benedykt XVI powiedział: Łudziłby się ten, kto sądziłby, że prorocka misja Fatimy została wypełniona.
W Fatimie Matka Boże przedstawiła się jako Pani Różańca Świętego, przynosząc przesłanie wraz z obietnicą: Na koniec Moje Niepokalane Serce zatriumfuje. Niech rok jubileuszowy stanie się kolejnym bodźcem, aby żyć treścią orędzia wzywającego do odmawiania różańca, pokuty
i nawrócenia. Połóżmy szczególny nacisk na wypełnienie życzenia Najwyższego: Bóg chce ustanowić na świecie nabożeństwo do Mojego Niepokalanego Serca. Nabożeństwo do Niepokalanego Serca znajduje swój wyraz w poświęceniu się Niepokalanemu Sercu Maryi
i nabożeństwie pierwszych sobót miesiąca.
Dlatego pragnę zachęcić Was do poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Matki Kościoła i do uczestniczenia w nabożeństwach pierwszych sobót miesiąca, do spowiedzi i Komunii św. wynagradzającej, adoracji Najświętszego Sakramentu oraz odmawiania i rozważania tajemnic Różańca.
Was wszystkich i wszystkie inicjatywy podjęte w roku jubileuszowym zawierzam ufnie Matce Kościoła, Patronce naszej diecezji, i proszę, aby pomagała nam w wypełnianiu słów Jej Syna: Idźcie i głoście. Na ten czas duchowego wzrostu wszystkim z serca błogosławię: w Imię Ojca
i Syna, i Ducha Świętego. Amen.
Bp Jerzy Mazur SVD
Biskup Ełcki